مقایسه عوارض نخ بخیه polydioxanone(pds) و polyamid(nylon) در بستن برش خط میانی جدار شکم (عمل جراحی لاپاروتومی)

سابقه و هدف : علی رغم پیشرفت های بسیاری که تاکنون در تکنیک های جراحی به وجود امده، هنوز هم در مورد انتخاب بهترین تکنیک در دوختن زخم وانتخاب بهترین مواد(نخ) بخیه مصرفی، اختلاف نظر وجود دارد. بسیاری از عوارض پس از عمل مانند عفونت محل برش، باز شدگی زخم، درد پس از عمل، سینوس و فتق محل بخیه می تواند تحت تاثیر عواملی از جمله نخ مورد استفاده قرارگیرد. بدین منظور این مطالعه برای بررسی، عوارض ناشی از بخیه زدن با یک نخ جدید قابل جذب اهستهpds (پلی دی اکسانن) و مقایسه ان با یک نخ غیر قابل جذب nylon (نایلون) در عمل جراحی لاپاروتومی انجام شده است. مواد و روش ها : این مطالعه به روش کارازمایی بالینی برروی 120 بیمار مراجعه کننده به بخش جراحی بیمارستان امام خمینی ساری طی سال های1382 تا 1384 که نامزد عمل جراحی لاپاروتومی بودند، انجام شده است. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند . در گروه مورد، ترمیم زخم توسط نخ پلی دی اکسانن و در گروه شاهد ، توسط نخ نایلون صورت گرفت. سپس بیماران به مدت یکسال از نظر باز شدن زخم، عفونت ناحیه زخم، ایجاد فتق، سینوس ناحیه عمل و درد مزمن محل عمل مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج توسط نرم افزار spss و ازمون (کای دو) مورد تجزیه و تحلیل اماری قرارگرفت . یافته ها : تعداد 120 بیمار (60 نفر گروه مورد و 60 نفر گروه شاهد) دراین مطالعه آورده شدند. میزان و شدت درد مزمن بعد از عمل و ایجاد سینوس در محل بخیه ها، در گروه مورد با اختلاف معنی داری کمتر از گروه شاهد بود، ولی بین دو گروه از نظر عفونت محل عمل، بازشدن زخم و فتق ناحیه عمل اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. استنتاج : نخ پلی دی اکسانن از نظر ایجاد عفونت، فتق و بازشدن محل زخم تفاوتی با نخ نایلون نداشته ولی موجب کاهش درد ناحیه عمل و کاهش ایجاد سینوس ناحیه عمل می گردد، ازاین جهت می تواند جایگزین مناسبی برای نخ نایلون در ترمیم برش های ناشی از اعمال جراحی باشد.